موقعیت کاری مطلوب

تقریبا هر دندانپزشکی در طول دوره آموزشی یا شغلی خود کمردرد را تجربه می کند؛ بر اساس مطالعه 2001 موسسه دندانپزشکان آلمانی (IDZ)، 90 درصد دندانپزشکان درد گردن، شانه یا ستون فقرات را تجربه می کنند. نزدیک به یک سوم دندانپزشکان که زودتر بازنشسته می شوند به دلیل اختلال اسکلتی عضلانی مجبور به انجام این کار می شوند. این علائم که توسط موقعیت های غیر ارگونومیک و چیدمان نامناسب محل کار ایجاد می شوند، دیر یا زود به عنوان نتیجه سالها درمان بیمار، خود را نشان می دهند. با این حال، در سالهای اخیر، سلامت کمر و بدن دندانپزشک اهمیت بیشتری پیدا کرده است.

ارگونومی دقیقا چیست؟

توضیحات محصولات امروزی این تصور را ایجاد کرده که اصطلاح "ارگونومیک" در سالهای اخیر به شدت مورد استفاده قرار گرفته است؛ مراجع عمومی اطلاعات معینی در مورد ارگونومی ارائه می دهند: «در بکارگیری اصول ارگونومیکی، در نظر گرفتن مهارت ها، قابلیت ها، محدودیت ها و نیازهای انسانی در بررسی ها بسیار مهم است، یعنی تاثیر متقابل بین افراد، فناوری و محیط های کاری. در طراحی سیستم هایی که برای انجام کار مورد استفاده قرار می گیرند، انسان باید عامل اصلی و جزء لاینفک سیستم در حال طراحی از جمله فرآیندهای کاری مرتبط و محیط کار باشد.

کاربرد "اصول ارگونومیک" و "انسان به عنوان عامل اصلی" در حال حاضر در دندانپزشکی نیز نقش اساسی دارد. اکنون بسیاری از پزشکان متوجه شده اند که تنها راه برای اطمینان از اینکه عمر کاری آنها به دلیل کمردرد کوتاه نمی شود این است که اقدامات دندانپزشکی از جمله تهیه موقعیت مناسب برای کمر انجام شود و مطب آنها مجهز به تجهیزاتی باشد که به آنها امکان کار راحت تر می دهد. بر اساس ارقام سال 2004 از Verbraucherzentrale Bremen، یک آژانس حمایت از مصرف کننده اعلام کرد، 7.55٪ از دندانپزشکان آلمانی در نهایت از کار افتاده می شوند. از این رو اصطلاحی که معمولا توسط دندانپزشکان استفاده می شود، پروفیلاکسی، اکنون برای سلامت عمومی تیم های دندانپزشکی اهمیت بیشتری پیدا کرده است.

سوالات مربوط به موقعیت کاری بهینه

آیا می توانم تنها با استفاده از روش Beach کار کنم؟

این روش مبتنی بر درمانی است که توسط یک تیم انجام می شود، اما می تواند به تنهایی نیز مورد استفاده قرار گیرد. وظایف روزانه دستیاران دندانپزشکی مستلزم حرکات تکراری بی شماری است: آماده سازی ابزار، کمک به دندانپزشک در طول عمل، شستن و استریل کردن وسایل و کنار گذاشتن آنها. در حالت ایده آل، چنین فعالیت هایی باید با حداقل حرکات طبیعی انجام شوند. روش Beach به طور مطلوب این فرآیند کار را بهبود می بخشد.

چگونه می توانم موقعیت کاری مطلوبم را پیدا کنم؟

با توجه به مفهوم ارگونومیک، به جای اینکه دندانپزشک روی بیمار خم شود (و با انجام این کار کمر خود را بچرخاند)، سر بیمار به موقعیت مورد نظر چرخانده می شود (به این ترتیب سر بیمار در حالت راحتی در یونیت مخصوص درمان قرار می گیرد)، این کار به دندانپزشک اجازه می دهد در موقعیت طبیعی خود باقی بماند. در این روش ، تعیین نقطه شروع از اهمیت اساسی برخوردار است، یعنی نقطه شروع درمان که دندانپزشک می تواند حرکات ملایمی را در سه جهت (جلو-عقب، راست-چپ و بالا-پایین) انجام دهد. پس از یافتن نقطه شروع، دندانپزشک می تواند آگاهی از حرکات بدن را در روش خود بگنجاند و کنترل حرکات انگشت را حفظ کند. نقطه شروع در صفحه ساژیتال میانی دندانپزشک، هم سطح با قلب و دو دست در جلوی بدن قرار دارد.

جایگاه مرجع در این زمینه چیست؟

برای اینکه کار به صورت ارگونومیک انجام شود، کل بدن باید در وضعیت مطلوبی قرار گیرد، یک موقعیت کاری طبیعی، غریزی و متعادل که به آن موقعیت مرجع نیز می گویند. این موقعیت را "غریزی" می نامند زیرا در انجام کارهای دقیق، همه ما این موقعیت را به طور خودکار و انعکاسی می گیریم. چنین موقعیتی به این دلیل طبیعی است که معیارهای آن توسط فیزیولوژی و آناتومی ما (ساختار اسکلتی و عضلانی) تعیین می شود. موقعیت متعادل موقعیتی است که در آن نیروهای گرانش در تعادل پایداری باشند.

چگونه می توانم از بازگشت ناخواسته به موقعیت ناسالم جلوگیری کنم؟

پنج حرکت اساسی جهت حفظ موقعیت مرجع پایدار:

برای اینکه بتوانیم موقعیت مرجع ثابت را تحت همه شرایط حفظ کنیم، موقعیت دندانپزشک یا بیمار در صورت لزوم باید تغییر کند. دندانپزشک باید در جهت عقربه های ساعت و در موقعیت ساعت 10 تا 12 بچرخد. در انجام این کار، نباید آرنج های خود را بلند کند و باید مطمئن شود بازوها و ساعدهای او در حالت آرام و آویزان هستند.

چرخاندن سر بیمار از راست به چپ:

این چرخش سر، انجام درمان نواحی سخت تر را برای دندانپزشک آسان کرده و امکان دید بهینه را فراهم می کند.

تغییر زاویه سطح اکلوزال فک بالا:

زاویه سطح اکلوزال فک بالا را می توان به راحتی با فشار دادن تکیه گاه سر به بالا یا پایین با دست چپ تغییر داد. این امر دندانپزشک را قادر می سازد وضعیت ثابت خود را حفظ کند.

تغییر اندازه دهان:

بسته به ناحیه ای که تحت درمان قرار می گیرد، اندازه دهان بیمار باید اندازه عرض یک تا سه انگشت باشد. برای کار روی سطح خارجی دندانهای عقبی فقط یک عرض انگشت لازم است.

تغییر قد بیمار:

برای اقداماتی که شامل دقت بسیار بالایی است، بیمار را در موقعیت بالاتر (با استفاده از کنترل پا) قرار دهید. از موقعیت پایین تر برای روش هایی مانند کشیدن دندان استفاده کنید، زیرا این امر باعث انتقال بهینه نیرو می شود.

حالت ایستاده صندلی Upright:

• قالبگری

• فلوراید تراپی

• آموزش بیمار

حالت خوابیده supine:

بیشتر درمان های دندانپزشکی در موقعیت دراز کشیده، رو به بالا انجام می شود؛ بیمار به پشت دراز کشیده و سر و زانوهای او تقریبا در یک سطح قرار دارند.

حالت خوابیده رو به پایین subsupine:

وضعیت درازکش که در آن سر بیمار پایین تر از پاها (زیر قلب) است و در شرایط اضطراری استفاده می شود. سر بیمار پایین تر از پاها بوده و باعث می شود خون به سر بیمار برسد، ممکن است برای برخی از روش های کوتاه استفاده شود.

وظایف دستیار:

این وظیفه دستیار است که بیمار را برای درمان بنشاند؛ صندلی در حالت عمودی با بازوی بالا قرار دهد تا امکان دسترسی آسان را فراهم کند، استراحتگاه دست را پایین بیاورد و پیشبند بیمار را قرار دهد، در صورت لزوم پشت سری را تنظیم کند و در هر مرحله با بیمار صحبت کند و به او اطلاع دهد که قرار است چه کاری انجام دهید.

دندانپزشکی چهار دستی:

روشی ارگونومیک مناسب درمان با استفاده از مهارت های دستیار دندانپزشک، در حالی که شامل تکنیک های ساده کار می شود، همکاری با تعامل که به دندانپزشک اجازه می دهد بهتر کار کند و در زمان درمان صرفه جویی کند.

نحوه نشستن تیم دندانپزشکی:

پزشک روی صندلی مخصوص اپراتور می نشیند؛ پاها باید صاف روی زمین و ران ها موازی با زمین باشد. دستیار نیز از صندلی مخصوص دستیار استفاده خواهد کرد، صندلی باید در ارتفاع 4-6 اینچ بالاتر از دندانپزشک باشد.

طبقه بندی حرکات:

کلاس I انگشتان:

برداشتن و چرخاندن ابزار مانند برداشتن رول پنبه

کلاس II انگشتان و مچ دست:

انتقال ابزار به اپراتور

کلاس III انگشتان، مچ دست و آرنج:

جلو بردن و انتقال ابزار دست به دست

کلاس IV کل بازو شامل شانه:

دسترسی به ابزار روی میز کار یا تغییر زاویه نور

کلاس V کل بدن:

چرخیدن و برداشتن چیزی از پیشخوان یا کابینت

مناطق عملیاتی:

مفهومی اساسی که برای درمان راحت و کارآمد تیم دندانپزشکی مورد استفاده قرار می گیرد؛ مناطق بر اساس "مفهوم ساعت" هستند که در آن سر بیمار مرکز "ساعت" است.

ناحیه دندانپزشک (اوپراتور):

ناحیه ای که دندانپزشک برای دسترسی به دهان و داشتن بهترین دید در آن قرار می گیرد. برای اپراتور راست دست، این ناحیه از موقعیت ساعت 7 تا 12 (از ساعت 12 تا 5 برای اپراتور چپ دست) امتداد می یابد. همچنین بسته به اینکه روی کدام فک، جهت یا سطح دندان بیمار کار می کند، در منطقه حرکت می کند.

منطقه دستیار:

ناحیه ای است که دستیار در آن قرار می گیرد تا به دندانپزشک کمک کند و بدون دخالت یا مسدود کردن به ابزار، ساکشن، بزاق کش، یونیت و میز کار دسترسی داشته باشد. منطقه دستیار راست دست از ساعت 2 تا 4 (از ساعت 8 تا 10 برای دستیار چپ دست) است.

منطقه استاتیک:

ناحیه استاتیک از ساعت 12 تا 2 برای اپراتور راست دست (از ساعت 10 تا 12 برای اپراتور چپ دست) گسترش می یابد .در سیستم های چیدمان ابزار پشت بیمار (rear delivery (system مورد استفاده قرار می گیرد.

منطقه انتقال:

ناحیه زیر بینی بیمار که ابزار و مواد آنجا دریافت و تحویل داده می شود؛ معمولا اپراتور و دستیار وسایل را بین ناحیه ای که زیر بینی بیمار و بالای قفسه سینه قرار دارد دریافت می کنند، ساعت 4 تا 7 (اپراتور راست دست) یا 5 تا 8 (اپراتور چپ دست) مناسب خواهد بود.

مناطق انتقال ابزار:

منطقه A: بینی تا چانه

محل انتقال کلیه ابزارهای داخل دهانی

منطقه B: چانه تا سینه

محل انتقال ابزارهای سنگین، بزرگ یا تیز مانند رابردم، پلایر و قیچی

ناحیه C: بالای شانه بیمار

محل انتقال سرنگ بیهوشی

انواع دستیار دندانپزشک:

دستیار دندانپزشک که از نظر تحصیلی واجد شرایط است، فردی شایسته است که ممکن است برخی از فعالیت هایی که نیازی به مهارت و دانش حرفه ای دندانپزشک ندارد به او واگذار شود.

دستیار دندانپزشکی بالینی: دستیاری که به طور مستقیم با دندانپزشک یا سایر پرسنل دندانپزشکی که وظیفه آنها درمان بیمار است کار می کند.

وظایف:

• نشستن و آماده سازی بیماران برای درمان

• مراقبت از اتاق درمان و ابزار

• کمک در طول مراحل درمان

• گرفتن عکس رادیوگرافی

• تهیه قالب از دندان

• انجام مهارت های اولیه آزمایشگاهی

• آموزش به بیمار

• انجام و نظارت بر استریلیزاسیون

• استفاده از تکنیک دندانپزشکی چهار دست

• ارائه خدمات دیگر در صورت نیاز

دستیار دندانپزشکی با عملکردهای گسترده: دستیاری است که طبق قانون توسط دندانپزشک، مسئولیت مراقبت از بیمار به طور سنتی را داراست.

وظایف:

• قرار دادن و شکل دهی ترمیم های آمالگام

• قرار دادن و اتمام ترمیم های کامپوزیت

• انجام فیشور سیلانت

• ساخت تاج موقت

دستیار تجاری: ممکن است به عنوان دستیار پذیرش، اداری یا منشی نیز شناخته شود.

وظایف:

• هماهنگی قرار ملاقات ها

• ارائه روابط عمومی برای درمان

• حسابداری

• خدمات بیمه

• انجام وظایف بالینی در صورت آموزش

موقعیت دندانپزشک:

اول از همه، ضروری است دندانپزشک به درستی بنشیند و صندلی خود را تنظیم کند. از نظر ارگونومیک، صندلی اپراتور مهم ترین صندلی در اتاق درمان است و تنظیم آن می تواند به شدت بر وضعیت بدن و سلامت اسکلتی عضلانی تاثیر بگذارد. همیشه ابتدا باید صندلی اپراتور و سپس بیمار تنظیم شود. در حالت ایده آل، صندلی باید تنها توسط یک اپراتور استفاده شود تا از تنظیمات مکرر جلوگیری شود. به خاطر داشته باشید صندلی تنها زمانی ارگونومیک است که متناسب با اندازه و شکل بدن شما تنظیم شود.

ترتیب تنظیم صندلی اپراتور:

• ارتفاع پشتی را طوری تنظیم کنید که محدب ترین قسمت (تکیه گاه کمر) در منحنی کمر شما قرار گیرد. در اکثر صندلی های دندانپزشکی، از کمر حمایت کافی انجام نمی شود.

• تا انتها روی کفی صندلی بنشینید.

• اندازه مناسب صندلی را با قرار دادن سه انگشت پشت زانو بررسی کنید؛ اگر نزدیکترین انگشت صندلی را لمس کرد، کف صندلی خیلی عمیق است و باید صندلی کوتاهتر انتخاب کنید.

• اگر صندلی شما مکانیزم کج شدن دارد، آن را اندکی به سمت جلو کج کنید، فقط 5 تا 15 درجه.

• ارتفاع را طوری تنظیم کنید که پاهایتان صاف روی زمین باشد و ران ها کمی به سمت پایین شیب داشته باشند. وزن شما باید به طور مساوی در الگوی سه پایه توزیع شود: از طریق دو پا روی زمین و نشیمن گاه. اگر در بالاترین حالت، ران ها همچنان موازی با زمین هستند، باید یک سیلندر بلند از سازنده سفارش دهید.

• اگر صندلی دارای تکیه گاه دست است، آنها را در ارتفاعی تنظیم کنید که شانه بالا نباشد، اما بازو کاملا حمایت شود.

اگر صندلی ویژگی کج شدن نداشته باشد، می توان از یک بالشت ارگونومیک برای مقاوم سازی چهارپایه و دستیابی به وضعیت مناسب استفاده کرد. استفاده از چهارپایه پدالی در بین دندانپزشکان رو به افزایش است، زیرا حرکت آنها در اطراف سر بیمار بسیار آسان است، وضعیت قرارگیری مناسب در موقعیت ساعت 9 را تسهیل می کند و برای فضاهای محدود جراحی ایده آل است. به دلیل طراحی که دارد، لگن را در وضعیت خنثی قرار می دهد، بنابراین انحنای ستون فقرات تعادل داشته و نیاز به تکیه گاه پشتی را به حداقل می رساند. این چهارپایه ها به ویژه برای اپراتورهای کوتاه تر مفید هستند. آنها با باز کردن زاویه لگن، موقعیت بیمار را پایین تر و بازو و شانه را در وضعیت راحت تری قرار می دهند. ارتفاع باید طوری تنظیم شود که ران ها با زاویه 45 درجه به سمت پایین شیب داشته باشند.

موقعیت بیمار:

متخصص در طول درمان مرتب در اطراف سر بیمار حرکت می کند، از بیمار می خواهد سر را بچرخاند یا چانه را کج کند تا به دید عمود بر سطح دندان برسد. در حالت ایده‌آل، بیمار باید برای درمان فک فوقانی در حالت خوابیده و برای فک پایینی در حالت نیمه خوابیده قرار گیرد. بنابراین، توصیه می شود پشتی صندلی به گونه ای قرار گیرد که 10 تا 15 درجه از زمین بلند شود و در طول درمان در آن موقعیت قرار گیرد. جهت گیری مناسب صفحه اکلوزال را می توان با استفاده از یک بالشت گردنی دندانپزشکی برای درمان فک های فوقانی و تحتانی به دست آورد.

پس از خواباندن صندلی، از بیمار بخواهید تا انتهای تکیه گاه سر حرکت کند. این امر به ویژه در صورت استفاده از پشتی سر مسطح مهم است؛ خم شدن روی فضای پشتی سر می تواند منجر به اختلالات اسکلتی بی شماری شود. اغلب، این کار بخاطر راحتی بیمار انجام نمی شود و ممکن است زمانی که تا انتهای تکیه گاه سر بالا می روند انحنای ستون فقرات آنها به درستی با تکیه گاه صندلی بیمار هماهنگ نباشد. این مشکل با بالشت های ارگونومیک که از گردن، کمر و زانوهای بیمار حمایت می کنند، به راحتی حل می شود.

هنگام درمان فک فوقانی، تکیه گاه سر را طوری تنظیم کنید که سطح اکلوزال فک بالا نسبت به صفحه عمودی حدود 15 تا 20 درجه به عقب باشد. می توانید با استفاده از دسته ابزار برای تجسم زاویه صفحه اکلوزال، موقعیت مناسب را از پهلو بررسی کنید. در تکیه گاه های صاف، از یک بالشت با انتهای بزرگ زیر گردن بیمار استفاده کنید تا سر را به سمت عقب و چانه را بالاتر قرار دهید. سپس، ارتفاع صندلی بیمار را طوری تنظیم کنید که ساعدها موازی با زمین باشند یا 10 درجه به سمت بالا شیب داشته باشند.

در وضعیت ساعت 8 تا 9، متخصص می تواند سطوح خلفی و قدامی بالایی را که به سمت خودش است درمان کند، باید از بیمار بخواهد سرش را بچرخاند تا بهترین وضعیت کاری را حفظ کند. نشستن از پهلو در موقعیت ساعت 8 تا 9 یکی از مضرترین موقعیت هایی است که متخصص می تواند داشته باشد و برای جلوگیری از آسیب باید آن را حذف یا به حداقل برساند. این کار منجر به درد و اختلالات اسکلتی عضلانی در باسن، پشت، شانه ها، گردن و بازوها می شود، چهارپایه پدالی می تواند کمک زیادی به قرارگیری در موقعیت ساعت 8 تا 9 کند.

قسمت زیادی از فک فوقانی باید در موقعیت های ساعت 11 تا 1 با استفاده از دید مستقیم یا غیر مستقیم درمان شود. هر زمان که مشاهده مستقیم دهان مستلزم ترک وضعیت خنثی باشد باید از آینه استفاده شود. قرار گرفتن مکرر در موقعیت ساعت 10 بدون آینه منجر به حرکت بیشتر بازو و مشکلات گردن و شانه می‌شود. همانطور که متخصص در اطراف بیمار حرکت می کند، نور بالای سر باید برای جلوگیری از ایجاد سایه تغییر مکان دهد. نور باید به موازات خط دید تا 15 درجه باشد.

هنگام درمان فک پایینی، پشتی سر را طوری تنظیم کنید که سطح اکلوزال حدود 30 درجه از سطح افقی بالاتر باشد. در تکیه گاه دو مفصلی، پشتی سر را کمی به سمت جلو متمایل کنید، به طوری که چانه بیمار به سمت پایین متمایل شود. لازم است ارتفاع صندلی بیمار را کمی پایین بیاورید تا ساعدها موازی با زمین باشند یا 10 درجه به سمت بالا شیب داشته باشند.

اصول صرفه جویی در حرکت

صرفه جویی در حرکت به روشی اطلاق می شود که انرژی انسان در حین انجام کار حفظ می شود. هدف در دندانپزشکی، محیط های بالینی، تجاری یا آزمایشگاهی باید به حداقل رساندن تعداد و شدت حرکات و صرفه جویی در انرژی حین کار باشد. اینکه چند بار بدن خود را می چرخانید یا دست خود را به سمت ابزار دراز می کنید؟ آیا دستیار با انتقال ابزار و مواد به اپراتور استرس را از بین می برد؟ آیا دستیار مسئولیت اصلی انتقال مواد و ابزار را بر عهده دارد یا زمانی که دندانپزشک دستش را به سمت ابزاری می برد دستیار اغلب بیکار است؟ برنامه ریزی در طول راه اندازی اتاق درمان برای اطمینان از آماده شدن همه مواد از قبل مهم است.

استراتژی های صرفه جویی در حرکت:

باید در هنگام خرید و قرار دادن تجهیزات دندانپزشکی این موارد را مورد توجه قرار دهید زیرا این مفهوم، تعداد و طول حرکات مورد استفاده طی روش های درمانی را کاهش داده یا حذف می کند:

• با به حداکثر رساندن استفاده از هر ابزار برای چندین کار، تعداد ابزارهای مورد استفاده را کاهش دهید.

• ابزارها، مواد و تجهیزات را از قبل، در صورت امکان، آماده کنید و به ترتیبی که قرار است استفاده شوند، روی سینی قرار دهید.

• برای جلوگیری از حرکت کلاس V یا نیاز به ترک محل، تجهیزات پشتیبان را در دسترس قرار دهید. همچنین، داشتن یک دستیار فعال برای کمک به تیم در مواقعی که موارد غیرمنتظره رخ دهد ضروری است.

• تجهیزات را تا حد امکان نزدیک بیمار قرار دهید.

• بیمار را در وضعیت خوابیده قرار دهید.

• تیم را تا حد امکان نزدیک به بیمار بنشانید.

• پاهای دستیار را موازی با صندلی بیمار قرار دهید تا مطمئن شوید دستیار نزدیک بیمار است. دستیار باید از استراحتگاه پا برای اطمینان از راحتی و ایمنی کامل در هنگام نشستن استفاده کند.

• از حرکات کلاس IV و V اجتناب کنید.

استراتژی های دندانپزشک:

• یک سیگنال غیر کلامی ایجاد کند که بیانگر نیاز به مبادله ابزار باشد.

• موقعیت کاری خود را در منطقه اپراتور حفظ کند.

• از تداخل پاها با ناحیه استاتیک یا دستیار خودداری کند.

• تمرکز چشم را به میدان عملیات محدود کند.

• حرکت دست و بازو را به منطقه انتقال محدود کند.

• با تکیه بر دستیار برای تعویض فرز و انتقال ابزار مورد نیاز از چرخیدن و رسیدن به ابزار خودداری کند.

با استفاده از میکروسکوپ، دندانپزشک دیگر نیازی به چرخاندن و خم کردن بدن برای به دست آوردن دید خوب ندارد. میکروسکوپ منبع نور خود را فراهم می کند و به طور مستقیم روی دهان قرار می گیرد. دندانپزشک بدون حرکت می نشیند و می تواند حتی در حین کار با دندانهای آسیاب فک پایین به جای تلاش برای حرکت دادن بدن خود به سمت بیمار، در موقعیت ساعت 12 بنشیند. لوپ شخصی نیز دید بهبود یافته ای را برای تیم فراهم می کند و فشار وارده به چشم دندانپزشک را کاهش می دهد.

استراتژی های دستیار دندانپزشک:

• درک کاملی از پروسه درمان داشته باشد.

• نیازهای بیمار را تشخیص دهد.

• تا حد امکان نزدیک بیمار بنشیند.

• نظم ابزار و مواد دندانپزشکی را با توجه به ترتیب استفاده آنها حفظ کند.

• قبل از برگرداندن وسایل به سینی، دبری ها را از روی ابزار جدا کند.

• همیشه یک محل کار تمیز و منظم داشته باشد.

• ابزار را محکم به اپراتور تحویل دهد.

انواع گرفتن ابزار:

حالت مداد شبیه موقعیتی است که معمولا برای نگه داشتن خودکار یا مداد و به طور گسترده برای اکثر ابزارهای دندانپزشکی استفاده می شود.

حالت مداد دیگری نیز وجود دارد که اپراتور از انگشت وسط روی دسته ابزار استفاده می کند. برخی از اپراتورها این روش را ترجیح می دهند زیرا احساس می کنند استحکام و پایداری بیشتری ایجاد می کند.

گرفتن در کف دست برای ابزارهای حجیم استفاده می شود، معمولا برای فورسپس جراحی، فورسپس رابردم، سوند مستقیم و سرنگ استفاده می شود. حالت شست و کف دست، توسط دستیار برای نگه داشتن بزاق کش استفاده می شود.